- 26 lis 2011, o 23:30
#5840
Mam na imię Karolina, mam 18 lat. Nie wiem co powinnam napisać, więc napiszę to, czego większość ludzi o mnie nie wie. Choruję od 1 klasy gimnazjum, ale dopiero w tym roku odwiedziłam lekarza, bo zobaczyłam, że coś złego dzieję się z moją głową. Wcześniej widziałam jakieś plamki, ale tłumaczyłam sobie, że to zwykły łupież. Niestety w maju dowiedziałam się jak bardzo się myliłam. Nikt z mojego otoczenia oprócz rodziców, siostry i najlepszej przyjaciółki nie wie o tym co mi dolega. Bardzo wstydzę się tego, że choruję na łuszczycę. Z zazdrością patrze na te wszystkie dziewczyny które związują włosy w kitkę do szkoły. Które mogą sobie pozwolić na różne fryzury na imprezy. Ja zawsze mam rozpuszczone włosy, nawet na lekcjach w-fu. Nigdy nie pozwalam ich dotykać, nawet wtedy kiedy miałam chłopaka. Wstydziłam się powiedzieć mu co mi jest, bałam się że zacznie się mną brzydzić. Dawniej byłam odważniejsza, pewniejsza siebie. Teraz już taka nie jestem. Zaczęłam wątpić w siebie, swoje możliwości, swoją atrakcyjność. Moi rodzice nie wiedzą co czuję kiedy przyglądają się moim ranom na głowie. Nie wiedzą jak bardzo się wstydzę, wydaje mi się, że nie potrafią tego zrozumieć. Nie mówie im o tym, bo zawsze mi powtarzają, że są gorsze choroby na świecie. Wiem o tym, ale mimo wszystko sobie z tym nie radzę. Najbardziej chyba boli mnie moja bezradność. Straciłam nadzieję na to, że kiedykolwiek zwiążę publicznie włosy. To żałosne, że się tak uzewnętrzniam, ale mam wrażenie że wy mnie zrozumiecie. Mam nadzieję, że zbytnio was nie zanudziłam :)
P.S. Lubię szpinak, dobrą muzykę i owoce ;)
P.S. Lubię szpinak, dobrą muzykę i owoce ;)
'Without forgiveness we're savages.'