- 17 paź 2015, o 13:39
#25284
Witam wszystkich!
Nie wiem nawet od czego zacząć swoje "przywitanie". Mam 22 lata, na łuszczycę choruję od ponad 2 lat, lecz objawy pojawiały się dużo wcześniej. Wtedy tylko lekarze wykluczali łuszczycę, "bo w rodzinie nikt nie chorował", a leczyli mnie na zapalenie skóry głowy. No cóż... takie szczęście spotkało akurat mnie, znikąd.
Na początku ciężko było mi się z tym pogodzić, swoje przepłakałam, ale jakoś nauczyłam się już z tym żyć.
Zmiany mam w zasadzie tylko na skórze głowy. Od tych kilku lat nie doznałam jeszcze szczęścia jakim byłaby chwila remisji choroby.
Po jakimś czasie powiedziałam swoim znajomym. Jako że teraz już jestem pielęgniarką i studentką tego samego kierunku, to i w kręgu takich ludzi się obracałam, może tylko dlatego mnie nie wyalienowali.
Nie wiem jaki jest ich poziom wiedzy w tym temacie, po prostu wiedzą, że coś takiego jest i że ja z czymś takim walczę.
Poniekąd cieszę się, że zmiany występują akurat tam, gdzie występują i nie widać na razie (na szczęście) dalszych postępów łuszczycy.
No i cóż... poza tym, że choruję, prowadzę normalne życie. Jak już wcześniej wspomniałam pracuję, studiuję, spotykam się ze znajomymi... Nie mam czasu na przejmowanie się łuszczycą, ale też nie mam niestety czasu porządnie się tym zająć.Chyba tyle o mnie wystarczy
Pozdrawiam wszystkich, i dziękuję tym, którym zechce się to przeczytać!
Nie wiem nawet od czego zacząć swoje "przywitanie". Mam 22 lata, na łuszczycę choruję od ponad 2 lat, lecz objawy pojawiały się dużo wcześniej. Wtedy tylko lekarze wykluczali łuszczycę, "bo w rodzinie nikt nie chorował", a leczyli mnie na zapalenie skóry głowy. No cóż... takie szczęście spotkało akurat mnie, znikąd.
Na początku ciężko było mi się z tym pogodzić, swoje przepłakałam, ale jakoś nauczyłam się już z tym żyć.
Zmiany mam w zasadzie tylko na skórze głowy. Od tych kilku lat nie doznałam jeszcze szczęścia jakim byłaby chwila remisji choroby.
Po jakimś czasie powiedziałam swoim znajomym. Jako że teraz już jestem pielęgniarką i studentką tego samego kierunku, to i w kręgu takich ludzi się obracałam, może tylko dlatego mnie nie wyalienowali.
Nie wiem jaki jest ich poziom wiedzy w tym temacie, po prostu wiedzą, że coś takiego jest i że ja z czymś takim walczę. Poniekąd cieszę się, że zmiany występują akurat tam, gdzie występują i nie widać na razie (na szczęście) dalszych postępów łuszczycy.
No i cóż... poza tym, że choruję, prowadzę normalne życie. Jak już wcześniej wspomniałam pracuję, studiuję, spotykam się ze znajomymi... Nie mam czasu na przejmowanie się łuszczycą, ale też nie mam niestety czasu porządnie się tym zająć.Chyba tyle o mnie wystarczy
Pozdrawiam wszystkich, i dziękuję tym, którym zechce się to przeczytać!