to miałam jakieś 16 lat i może dwie plamki na ciele. przez kilka lat łuszczyca była dla mnie łaskawa, nie musiałam się z niczego nikomu tłumaczyć. pierwszy poważny atak miałam już po ślubie i jakoś mi się udało, że mój ślubny przeszedł nad tym do porządku dziennego, zwykła choroba, ot co! trafił mi się dojrzały facet i tyle, pewnie kwestia szczęścia jak dziś mam wysp to nie bywam na plaży, na basenie, uważam w co się ubieram i co trzeba ukryć. nie przemawiają do mnie teksty typu- to jest w twojej głowie, jak zobaczą to się nauczą itd. nie czarujmy się, każdy chce być akceptowany, a lepiej już być "niewidzialnym" niż wytykanym, bo czym innym jest irokez na głowie a czym innym zasypana twarz.mariaelena pisze:mnie przeszkadza to, że przez nią nie mogę być sobą. że ogranicza mnie w stopniu największym. że muszę przemyśleć każde wyjście na basen, każde wypite piwo, każdą pakę mocno przyprawionych chipsów, że jest tak ciągle i nieodwracalnie.Ja też tak myślałem, ale chyba problem jest w naszej głowie. Nikt nie jest idealny, każdy ma coś krzywe albo felerne w jakiś inny sposób. Na razie mam dość mało plam ale oczywiście są zauważalne i jakoś z pożyciem nie ma najmniejszego problemu. Po prostu problem nie istnieje, czasem mi się wydaję, że tylko ja o tym myślę. Zastanawiam się co by było jak bym miał zajęte np 50% ciała ale mam nadzieję, że to nigdy nie nastąpi i nie będę musiał się zastanawiać.
i jest też kwestia seksu, oczywiście. mam plamy na całym, zupełnie całym ciele. nie żyję w stałym związku, choć ostatni ciągnęłam mimo wielu negatywów tylko dlatego, że bałam się, że nie spotkam już nikogo, kto mnie zechce 'taką' i przy kim będę czuła się swobodnie.
teraz unikam głębszych relacji i, do cholery, wiem, że to dlatego, że jeśli nastąpi moment, w którym zrzucę ciuchy czeka mnie upokorzenie. jak tak żyć?
