Moja Historia
: 25 maja 2015, o 11:58
Hej wszystkim
Jestem tu nowa i chce opowiedzieć o sobie. Zachorowałam jak miałam zaledwie 10 lat czyli choruje już od 11 lat. Na początku choroby byłam tak bardzo nieświadoma tego co mnie czeka przez panią ł
Mieszkałam w małej miejscowości wiec nie było zbyt dużego wyboru dermatologów .Jako mała dziewczynka rozdrapywałam rany do krwi rodzice nie wiedzieli jak mi pomóc. Przez kolejne 3 lata nie było zle byłam wysypana tylko na brzuchu i głowie, ale to co zaczęło się w gimnazjum to było coś strasznego cała gława ,rece , nogi ,brzuch wszystko koledzy z klasy nie dawali mi spokoju jako nastolatka w okresie jakiegoś buntu ledwo dałam sobie rade, az poszłam sobie do szpitala na 2 lub 3 tygodnie juz nie pamiętam miałam wtedy 14 lat smarowanie cygnoliną mocznikiem, naświetlanie leczenie , sterydami itp. pomogło ale na krótko niestety. Później znowu do szpitala w wieku 16 lat i nic pomogło na krótko. Usłyszałam wtedy o jakimś dobrym lekarzu u mnie w mieście jest taki dobry ze najpierw przepisywał mi przez jakiś czas metorexat masakra, a teraz we wrześniu bedzie 2 lata jak łykam cyklosporyne i powoli ją odstawiam, ale niestety to co sie dzieje teraz z moim ciałem (jestem przerażona) to masakra jestem wysypana od stup do głowy w małych kropkach nie moge na siebie patrzeć. Mam chłopaka jest kochany wspiera mnie jak może, ale on nie zrozumie mojego bólu mojej frustracji nie wiem jak moge sobie pomóc nic z tych farmakologicznych leków mi nie pomaga szukam jakichś odpowiedzi. Moi wszyscy znajomi wiedzą na co choruje i tez mnie wspierają nigdy nie odmawiałam sobie plaży kąpieli w morzu ,bo jestem z nad morza , ale przyszedł moment kryzysu dużego kryzysu i nie wiem co mam zrobić potrzebuje rady jakiegoś promyku nadzieji żeby móc walczyć dalej , bo wiecie nadzieja matką głupich, ale dzięki niej jakoś żyjemy z tą chorobą na co dzień, bo mamy nadzieje ze następnego dnia będzie lepiej. Przepraszam ze tak długo ,ale musiała moje smutki wylać 
Jestem tu nowa i chce opowiedzieć o sobie. Zachorowałam jak miałam zaledwie 10 lat czyli choruje już od 11 lat. Na początku choroby byłam tak bardzo nieświadoma tego co mnie czeka przez panią ł
Mieszkałam w małej miejscowości wiec nie było zbyt dużego wyboru dermatologów .Jako mała dziewczynka rozdrapywałam rany do krwi rodzice nie wiedzieli jak mi pomóc. Przez kolejne 3 lata nie było zle byłam wysypana tylko na brzuchu i głowie, ale to co zaczęło się w gimnazjum to było coś strasznego cała gława ,rece , nogi ,brzuch wszystko koledzy z klasy nie dawali mi spokoju jako nastolatka w okresie jakiegoś buntu ledwo dałam sobie rade, az poszłam sobie do szpitala na 2 lub 3 tygodnie juz nie pamiętam miałam wtedy 14 lat smarowanie cygnoliną mocznikiem, naświetlanie leczenie , sterydami itp. pomogło ale na krótko niestety. Później znowu do szpitala w wieku 16 lat i nic pomogło na krótko. Usłyszałam wtedy o jakimś dobrym lekarzu u mnie w mieście jest taki dobry ze najpierw przepisywał mi przez jakiś czas metorexat masakra, a teraz we wrześniu bedzie 2 lata jak łykam cyklosporyne i powoli ją odstawiam, ale niestety to co sie dzieje teraz z moim ciałem (jestem przerażona) to masakra jestem wysypana od stup do głowy w małych kropkach nie moge na siebie patrzeć. Mam chłopaka jest kochany wspiera mnie jak może, ale on nie zrozumie mojego bólu mojej frustracji nie wiem jak moge sobie pomóc nic z tych farmakologicznych leków mi nie pomaga szukam jakichś odpowiedzi. Moi wszyscy znajomi wiedzą na co choruje i tez mnie wspierają nigdy nie odmawiałam sobie plaży kąpieli w morzu ,bo jestem z nad morza , ale przyszedł moment kryzysu dużego kryzysu i nie wiem co mam zrobić potrzebuje rady jakiegoś promyku nadzieji żeby móc walczyć dalej , bo wiecie nadzieja matką głupich, ale dzięki niej jakoś żyjemy z tą chorobą na co dzień, bo mamy nadzieje ze następnego dnia będzie lepiej. Przepraszam ze tak długo ,ale musiała moje smutki wylać 
taka sytuacja jaka opisujesz to raczej norma u nas,łuszczyca to podła choroba i tak na prawde cięzko ujarzmić ją do konca.Gdy wydaje sie ze już blisko jest zwycięstwo nastepuje kolejny atak.Chorujesz już jakis czas i widzisz ze wraca,za każdym razem no cóż potrzeba nam tylko siły i wytrwałosci.Choruje prawie 50 lat i....i ciągle walcze,ciągle szukam nowych sposobów,nowych metod.Jak byłam młoda to też za wszelka cenę chciałąm miec czyste ciało,sięgałam wiec po cięzką artylerie ile sie dało.Musiałąm bardzo sie starac bo na owe czasy lekarze twardzi byli i sterydów nie rozdawali jak cukierki.Cygnolina i dziegcie....to królowało w szpitalu.Leczenie nie trwało tydzien czy dwa ale 6tyg...powoli i systematycznie dążylismy do remisji.Stosujac niskie stęzenie na 2h i zwiekszając stęzenie co 7-9dni.
,dziwnie brzmi prawda? dają dobry efekt na skórze(o ile zadziałąją) ale....no niestety po zakonczeniu leczenia jest....dramat..a brac ich ciągle nie mozna.